Η αλμύρα δε γιατρεύει τις πληγές μας
ούτε καράβια πια αντέχουν στην αγκάλη σου
και τα παιδιά σου -τα φεγγάρια σου-
δεν καθρεφτίζονται
στα δακρυσμένα μάγουλα των κοριτσιών.
Μαύρισαν τ’ ακρογιάλια σου
κι όλα τα βοτσαλάκια γίνανε βλήματα,
τρυπάνε την καρδιά μας
αυτό το καλοκαίρι.

Αχ θάλασσα θάλασσα,

σαν έγιναν βραχονησίδες οι αναμνήσεις μας,
που δε στεριώνει πάνω τους σημαία,
εσύ μας κάκιωσες
κι ούτε που μας αφήνεις να βυθιστούμε στο κορμί σου.

Σαν από δάκρυ να γεννήθηκες,
θάλασσα θάλασσα.

Ο σκληρός σου Ποσειδώνας είναι αδέρφι μας,
συμπόνεσέ μας,
γιατί κι εμείς όπως ελόγου σου
απ’ το λυγμό ξεπεταχτήκαμε.