Σαν ανάτειλε η όψη σου
πάνω απ’ όλη τη ζαρωμένη ζωή μου
κατάλαβα επί τέλους πως ό,τι κι αν έχω
φτωχός είμαι εν τέλει
και τίποτα δεν μπορώ να σου δώσω – τίποτα.
Εσύ όμως – εσύ
μου χάρισες
τα δάση, τα ποτάμια, τις θάλασσες. Εσύ με κατήχησες
στα χρώματα αυτού εδώ του κόσμου,
Μα φοβάμαι, εγώ φοβάμαι τώρα
το ξαφνικό σβήσιμο της χαραυγής σου,
τις αποκαλύψεις, τα δάκρυα,
τη χαρά μην ξεθωριάσει.
Φοβάμαι, κι ωστόσο δεν τον πολεμάω τον φόβο μου.
Η αγάπη μου είναι ο φόβος.
Τον φόβο αγαπάω απ’ αυτή την αγάπη.
Είναι η μοναδική μου φυλακή – είναι...
αλλά γρήγορα θα είμαι και πάλι ελεύθερος.
Τα χρώματα ξεβάφουν
όποτε χάνω
την όψη σου.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.