Τι κρίμα να ‘σαι τόσο ιδανική
κι εγώ να μην μπορώ να σ’ αγαπήσω.
Τι κρίμα να ‘σαι όνειρο τρελό
κι εγώ να μην μπορώ να λησμονήσω.

Αυτή που έφυγε το νήμα μου κρατά
σαν μαριονέτα κάθε σκέψη μου σκλαβώνει.
Αυτή που χάθηκε μ’ αγγίζει δυνατά
και κάθε δύναμη αγάπης καθηλώνει.

Τι κρίμα ένας ήλιος να ‘σαι εσύ
και η σκιά της άλλης να τη σβήνει.
Πως θα ‘θελα να ήσουνα εσύ
εσύ να ‘σουν αυτή και όχι εκείνη.

Αυτή που έφυγε το νήμα μου κρατά
σαν μαριονέτα κάθε σκέψη μου σκλαβώνει.
Αυτή που χάθηκε μ’ αγγίζει δυνατά
και κάθε δύναμη αγάπης καθηλώνει.