Ιωάννα και Μαριέτα, εδώ ξεκουραζόμαστε
μετά την εκδρομή στα Σπάτα, μηχανή μας φόνευσε
να ζήσω πιο πολύ ήθελα από τα 17 μου
εδώ βρίσκομαι θαμμένος, δίπλα στα πουρνάρια
και πιο πολύ πέρα θαρρώ, ο φίλος μου ο Νίκος
μια λάμψη στην εξάτμιση μας έκοψε τη φόρα

Στην αυλή της δόλιας μάνας μου
θα βρειτε το σκελετό της μηχανής μου
στο ντουλάπι τα παπούτσια μου
σ’ αυτά εδώ τα χώματα τα κόκαλά μου
όχι να λυπηθώ που πέθανα με μηχανάκι
γιατί αν ζούσα εγώ, εδώ μαζί σας,
σ’ αυτή την άθλια πόλη, ποιος θα με πρόσεχε