Δρόμοι σαν σπαθιά κόβουνε τη γη
δρόμοι άγνωστοι μεγάλοι και στενοί
την ιστορία μας τη γράφουμε σ’ αυτούς
μιας ζωής περνάμε τους καημούς

Μες το δρόμο κι οι βροχές μας βρίσκουν
μες το δρόμο τρώμε το πικρό ψωμί μας
μες το δρόμο βήμα βήμα μπρος
κι όλο πιο κλειστός ο ουρανός

Πόσοι άνθρωποι γεννιούνται και γερνούν
τον έρωτα συναντούν το φόβο πολεμούν
ανταμώνουν έθνη και φυλές
κάνουν μοιρασιά σε πίκρες σε χαρές

Μες το δρόμο όνειρα φυτεύουν
μες το δρόμο τους προφταίνει η νύχτα
μες το δρόμο βήμα βήμα μπρος
κι όλο πιο κλειστός ο ουρανός

Στη γκρίζα άσφαλτο που λιώνει σαν κερί
κάτω απ’του ήλιου το φιλί
σβήνουν καρδιές κι ελπίδες και στρατοί σκορπάν
κι η ώρα δώδεκα χτυπάν

Μες το δρόμο πόσα όνειρα φυτεύουν
μες το δρόμο πάντα τους προφταίνει η νύχτα
μες το δρόμο βήμα βήμα μπρος
κι όλο πιο κλειστός ο ουρανός