Σαν σε σκέφτομαι τα βράδια
όλα γίνονται μια ζάλη,
στα δικά σου χτυποκάρδια
πάντα αδειάζει το μπουκάλι.

Σου τ’ ορκίζομαι στο φως μου
και στ’ αστέρια του κονιάκ,
έχεις γίνει στη ζωή μου
ένα ατέλειωτο αμάν.

Πίνω για να σε ξεχάσω
όμως πιο πολύ θυμάμαι
κι ένας μαύρος εφιάλτης
γίνεσαι όταν κοιμάμαι.

Σου τ’ ορκίζομαι στο φως μου
και στ’ αστέρια του κονιάκ,
έχεις γίνει στη ζωή μου
ένα ατέλειωτο αμάν.