Οκτώ χρονών ήμουνα η κόρη του πατέρα μου
στα δέκα οχτώ ήμουν του άντρα μου η γυναίκα.
Στα είκοσι δυο των παιδιών μου η μαμά
κι όλο με έψαχνα κι όλο με γύρευα
αλλά δεν μ’ έβρισκα ποτέ και πουθενά.

Αυτή τη νύχτα λοιπόν πάρε με διαβάτη μου
και μη ρωτήσεις πως με λένε και που πάω.
Αυτή τη νύχτα τηνε ζω μόνο για πάρτη μου
πρώτη φορά που είμαι εγώ και μ’ αγαπάω.

Όλη η ζωή μου ήταν στοίβα από πουκάμισα
μια του πατέρα, μια του άντρα, μια του γιου μου.
Μόνο τα νούμερα αλλάζουν τελικά
τις μέρες γύρναγα σαν το πλυντήριο
που μες στο μπάνιο έπλενε βιολογικά.

Αυτή τη νύχτα λοιπόν πάρε με διαβάτη μου
και μη ρωτήσεις πως με λένε και που πάω.
Αυτή τη νύχτα τηνε ζω μόνο για πάρτη μου
πρώτη φορά που είμαι εγώ και μ’ αγαπάω.