Θα βρεις τη μέρα σ’ ένα ράφι σκονισμένη
Κι αφηρημένος θα μετράς ιδανικά
Πού να τα πεις και ποιος να σε πιστέψει
Έτσι δε γίνεται και πέφτεις χαμηλά

Όμως να μη μιλήσεις σε κανένα
Και να `χεις πάντα τ’ όνειρό σου να κρυφτείς
Φύγε μακριά και μην κοιτάς εμένα
Εγώ συνήθισα τα φώτα της ντροπής

Με μια σου λέξη θα σβήνεις την οθόνη
Όλα τα βρωμικα ξενύχτια που `χες δει
Θα κυνηγάς να πιάσεις το βαγόνι
Που `χει ξεφύγει απ’ το ρεπό της Κυριακής

Όμως να μη μιλήσεις σε κανένα
Και να `χεις πάντα τ’ όνειρό σου να κρυφτείς
Φύγε μακριά και μην κοιτάς εμένα
Εγώ συνήθισα τα φώτα της ντροπής