Ο αφέντης ρίχνει τ’ άγκιστρο
με δόλωμα μασάλια
και πιάνει δόλια στόματα
που ‘χουν γεμίσει σάλια.

Όπου φτωχός στην τύχη του,
ξυλάρμενο που πλέει
κι όπου παραγαδιάρικο
μια ψαρομάνα κλαίει.

Κλείνω τ’ αυτιά στα κίβδηλα,
τα λόγια τα στημένα
κι αφήνομαι στα χέρια της
π’ αγκίστρωσαν κι εμένα.

Μ’ αλήθεια ζουν όσοι μεθούν
απ' της ζωής τ’ αλάτι
κι ας είν’ η τσέπη αδειανή,
είν’ η καρδιά γεμάτη.