Πάντοτε ήξερα πως ανήκα
στ’ αδέσποτα μονοπάτια οπυ καταλήγουν
σε μα αδιευκρίνιστη άνοιξη
σώμα φτιαγμένο από ρεμβασμούς
καρδιά που αγωνίζεται να γίνει
μέρος ενός ποιήματος
χαρταετός το φεγγάρι
υψώνει η γη τραβώντας
το δρόμο της μοίρας της.

Βρέχει εκεί κάτω
νύχτα σπαρμένη με γκρεμισμένες μέρες
κι ούτε θυμάται γιατί αργεί τόσο
το αύριο να εμφανιστεί
τώρα οπυ το πλήρωμα έφτασε και προσπερνάει
τις ηττημένες πατρίδες
τη σκουριά των λουλουδιών
παλεύει ν’ ανακαλέσει στη μνήνη
το χρονικό μιας γνωριμίας που ήρθε ή θα `ρθει
καθώς η φιγούρα του εκπεσόντος αγγέλου
διαλύεται στην απόσταση ενός νεύματος
στη λάμψη του πρωινού.