Έχω για φίλη μιαν ελιά
που ώρες τις κουβεντιάζω
κι όσο περνάει ο καιρός
μου μοιάζει και της μοιάζω

Είναι και εκείνη μοναχή
με τα θεριά κοιμάται
στις καταιγίδες μου γελά
στους ήλιους μου φοβάται

Ποιος είδε δέντρο να μιλά
σε μαραμένο φύλλο
κι άνθρωπο να `χει συντροφιά
ένα κομμάτι ξύλο