Θέλω να σου φτιάξω σπίτι ή στο Πήλιο ή στην Κρήτη
σε δρομάκι ξεχασμένο,
κήπους και αυλές ζωσμένο, μέσα απ’ όνειρο κλεμμένο
κι έτσι δίπλα σου να γέρνω.
Άγγελοι τρελοί τα βράδια, θα μας στέλνουνε σημάδια
κι ο αέρας θα φυσάει, κι όπως θα φυσάει
θα σου φέρνει σιγανά κάτι σα χάικαϊ.

Το πρωί θ’ ακούς κοκόρια, η κουζίνα θα ‘ναι βόρεια
στο μαρμάρινο τραπέζι,
θα ‘ναι απάνω απλωμένα, όσα φύλαξα για σένα
ένα κι ένα διαλεγμένα.
Και στη θάλασσα εκεί δα, τα καράβια στη σειρά
μήπως θες να φύγεις; κι αν δε θες να φύγεις
σε ταξίδια μακρινά, κοντά μου να αρμενίζεις

Κι αν ετούτη η μελωδία, για μεσαιωνική ιστορία
Σταυροφόρους τραγουδούσε,
είναι, λέω, κι άλλες μάχες, κατακτήσεις και στρατάρχες
σου μυαλού τις άγριες ράγες.
Όλο πιο βαθιά πονάει ό,τι έτσι απλά γελάει
και σε πολεμάει, ναι, σε πολεμάει
και στο λέω, καμιά φορά, το σπίτι σου χαλάει.

Τότε, θα σου φτιάξω ήλιο και στη Κρήτη και στο Πήλιο
θα σου φτιάξω και φεγγάρια…