Πότε έσβηνες μικρή τα γενέθλια κεριά σου,
πότε ήρθε κι η στιγμή που άνοιξες φτερά δικά σου.
Κι όπως τρέχει η ζωή να κι ο έρωτας μπροστά σου,
χθες σε άφησα παιδί κι είσαι μάνα για φαντάσου.

Γυναίκα εσύ, της γης θεά
να κάνεις θαύματα πολλά για της καρδιάς τη χάρη,
Είπε και σ’ έπλασε ο Θεός
και έχει η ζωή μας φως κι ο έρωτας φεγγάρι.

Μεγαλώνεις κι η χαρά του παιδιού απ’ το παιδί σου,
η πιο όμορφη στεριά στο ταξίδι της ζωής σου.
Κι όσο γέρνεις σαν κορφή που τη δέρνουν οι χειμώνες
παίρνεις τη γλυκιά μορφή των αγίων στις εικόνες.

Γυναίκα εσύ, της γης θεά
να κάνεις θαύματα πολλά για της καρδιάς τη χάρη,
Είπε και σ’ έπλασε ο Θεός
και έχει η ζωή μας φως κι ο έρωτας φεγγάρι.