“Σ αγαπώ” λέει και γράφει
το ωμέγα όμικρον
με σκισμένο φανελάκι
και το χέρι βρώμικο.
Μου αφηνει ραβασάκια
τα κρατώ σαν λάβαρα
που η λάβρα του φωτίζει
μάτια πεντακάθαρα

Μου αρέσουνε τα λάθη
κύριε Μπαμπινιώτη μου
Στη σωστή ορθογραφία
έφαγα τη νιότη μου.

Εχει μάθει μακριά μου
όταν σεκλετίζεται
Λαϊκά παλιά ν’ ακούει
για να νανουρίζεται
Στ’ ανορθόγραφ’ όνειρό του
είμαι ο κανόνάς του
κι όλα τ’ άλλα είναι έργα
του ακατανόμαστου