Μες στο περβόλι τση καρδιάς ένα βιολάκι αθίζει
κι ανάθεμά το, τ’άτιμο, ίντα λογιώς μυρίζει

Βιόλα μου που’σουν άνυδρη γιάντα να σε ποτίσω
κι εδά δε θες χωρίς νερό μιαν ώρα να σ’αφήσω

Η αγάπη σου ‘ναι ποταμός κι ορμητικά διαβαίνει
κι όποιος βρεθεί στο διάβα ντου, καρδιά και νου του παίρνει

Σύμπαινε, φως μου, τη φωθιά τσ’αγάπης να μη σβήσει
γιατί η ζωή μου , δίχως τση, σκοτάδια θα γεμίσει

Αμα ‘γαπολογά κανείς δε λέγετ’η χαρά ντου
τον κόσμο να του δίδουνε καλλιά ‘χει την κερά ντου

Έλα κι απόψε κοπελιά στην εδική μου αγκάλη
να κλέψωμε μια δεκαριά μέρες του Χάρου πάλι

Ακάλεστη σαν την βροχή που ξαφνικά ξεσπάσει
η αγάπη σου μες στην καρδιά τρελό χορό ‘χει πιάσει

Σαν οργισμένος άνεμος που’ρχεται από τα όρη
και παρασέρνει ό,τι βρει είν’ο σεβντάς σου κόρη

Χίλιες χιλιάδες χρώματα το δειλινό στολίζουν
ώρα που φως και σκοτεινιά σμίγουνται και χωρίζουν
(ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΓΑΛΑΚΗΣ)

Το πρώτο φως τσ’Ανατολής το ύστερο τση Δύσης
λούζομαι όντε με κοιτάς θαύμα κι ανθέ τση φύσης