Το ημερολόγιο της Άννας ήταν με αίμα ποτισμένο,
σ’ ένα δωμάτιο κλειστό είχε γραφτεί.
Είχε μελάνι, μες στο χρόνο, που ‘ναι ανεξίτηλα γραμμένο
και μιαν ανάσα σιγανή, μην ακουστεί.

Ζωή που δε χαρίστηκε και πάρθηκε με μίσος,
κρυμμένη μήπως τάχα και σωθεί.
Φωνή που δεν ακούστηκε στο φοβισμένο πλήθος,
στην πιο καταραμένη εποχή.

Σελίδες που γεμίσανε με λέξεις και εικόνες,
κρατήθηκαν κλειστές μη διαβαστούν.
Μα οι ψυχές ελεύθερες πετάνε στους αιώνες,
φωνάζουν δυνατά για ν’ ακουστούν.