Πως με λιώνει, με λιγώνει η κορμοστασιά και κάθε σου ματιά
στα δικά μου, σωθικά μου που καίνε ανάβουν σαν φωτιά.
Με τρελαίνει, με πεθαίνει βεργολυγερή τ' αφράτο σου κορμί
που όλο σειέται και λυγιέται στη βρύση σαν παίρνεις το σταμνί.

Στο μονοπάτι σαν ροβολάς κάθε τσομπάνο τον ξεγελάς
και τα πουλάκια σαν σε ιδούν για σένα κελαηδούν.
Κι όλου του κάμπου οι ανθοί σαν περπατάς γλυκιά ξανθή
σκύβουν τα πόδια σου φιλούν, κρυφά χαμογελούν.

Πως σ' αγαπώ μέρα και νύχτα για σένα θρηνώ,
πω πω πω πάει ξετρελάθηκα,
στης φλογέρας το σκοπό τον πόνο μου ξεχνώ.