Είναι μεγάλο κρίμα
άνθρωπο ζητάω να βρω,
ανάθεμα το χρήμα
μου ‘κανε το βίο μαύρο
και απάνθρωπο.

Άσπρη νύχτα, μαύρη αυγή
στο τσιμέντο, στο γυαλί,
μοναξιά και πώς να βγει
ούτε φίλος, ούτε αυλή.

Θολά νερά και πάθη
δεν μπορώ να ξεμπερδέψω,
κακό που έχω πάθει
κι απορώ πως θα πιστέψω
πια σε άνθρωπο.

Άσπρη νύχτα, μαύρη αυγή
στο τσιμέντο, στο γυαλί,
μοναξιά και πώς να βγει
ούτε φίλος, ούτε αυλή.