Σ' ετούτο τον ναό εντός μου,
αγαπημένη,
δεν υπήρξα ποτέ εφημέριος
παρά εφήμερος,
δεν μπήκα και δεν βγήκα με πόδια
γυμνά και την ψυχή συντετριμμένη
όπως ίσως θα έπρεπε
όπως ίσως όχι,
μονάχα - κι ετούτο είναι πιο πολύ -
πλανήθηκα σαν ύμνος
κάτι νύχτες μυστικές
που τα μάτια σου χτυπούσαν
τις καμπάνες χαρμόσυνα
κι ετούτο
υπήρξε πάντα
πιο πολύ...