Απέναντι την έβαλα τη μνήμη
της είπα να καθίσει και να πιει
την κάθε μας στιγμή να θυμηθεί
που ήσουν και δεν ήσουνα εκεί.

Απέναντι την έβαλα τη μνήμη
της είπα όλα να τα διηγηθεί
της πρώτης μας της θάλασσας το ασήμι
της τελευταίας μέρας τη βροχή.

Είναι κάτι απογεύματα
που δεν γίνονται βράδια,
της καρδιάς μας τα γεύματα
σταματάνε στον καφέ.

Είναι κάτι απογεύματα
που δε φτάνουν στα χάδια,
σαν τα θαύματα, σαν τα θαύματα
που δεν έκανες ποτέ.

Κι εσένα αν σε είχα απέναντι μου
θα σ’ έβαζα τα ίδια να μου πεις,
αν ήμουνα ο βράχος μιας ζωής
ή ένα βοτσαλάκι της στιγμής.

Τι ψέμα αν σε είχα απέναντι μου
δεν θ’ άφηνα ούτε λέξη σου να βγει,
θα σ’ άρπαζα μ’ όλη τη δύναμη μου
να γίνεις το μεγάλο μου φιλί.

Είναι κάτι απογεύματα
που δεν γίνονται βράδια,
της καρδιάς μας τα γεύματα
σταματάνε στον καφέ.

Είναι κάτι απογεύματα
που δε φτάνουν στα χάδια,
σαν τα θαύματα, σαν τα θαύματα
που δεν έκανες ποτέ.