Το δέρμα του ήταν λερή ομίχλη,

το χρώμα που παίρνει το χαρτί

λίγο πριν καεί.

Έτσι τον θυμάμαι.

Με ράμματα φερμουάρ στο στέρνο

ακριβώς στο κέντρο του.

Κι όταν σταμάτησε, τον τυλίξαμε

σε σαρκοφάγο

από σεντόνια.

Είπαμε να τον κάψουμε.

Να τον αφήσουμε να ξεκουραστεί

σε μια κουβέρτα στάχτης.

Ανεμογεννημένα ξανασασμένα, όλα

τα κύτταρα χώρια κι ελευθερωμένα.