Πήρα τη θάλασσα, μα ήτανε κάμπος
έτρεχε έτρεχε σα φως πάνω σε σχήματα
χρώματα απόπνοιες της γης φεγγοβολούσαν φανερά
στεφάνι ο ουρανός πλατύς τρυπάει το πρόσωπό μου

στα οργωμένα τα χωράφια του χειμώνα περπατώ
με ασυνήθιστο το βήμα παιδικό
σκοντάφτω χάνομαι στους χωματένιους βώλους
τις απαλές ετούτες φτέρνες μου σκληρά πατώ
στα προπετή παπούτσια υποκύπτω σταθερά
μα η γιαγιά μου η γη δε με ξεχνάει
γνωρίζει εξ επαφής τα βήματά μου