Σαν όνειρο η ζωή.
Τόσο παλιά και τόσο νέα.
Ν’ αναρωτιόμαστε πότε άραγε υπήρξαμε, σε ποιους καιρούς,
σε ποιες στεριές αφήσαμε τις σημαίες μας.
Η ψυχή μας κύμα σιωπηλό
σκαρφαλώνει τους χρόνους,
αγγίζει τους βράχους τους αγέρωχους,
γεύεται την ελευθερία στις πύλες του ορίζοντα.
Κοιμηθήκαμε στη δροσιά των δένδρων στις ακρογιαλιές,
αφήσαμε τα πουκάμισά μας στους θάμνους των λόφων.
Τα πρόσωπά μας ζωγραφιές σε ρολόγια σταματημένα,
αγριοπούλια σε μεγάλα πλατάνια.
Οι στιγμές μας, ψηφίδες σκόρπιες στους χρόνους,
Ποιος θα μπορέσει άραγε να τις βρει για να σχηματίσει τη μορφή μας…