Μέσα στα κόκκινα σπουργίτια

διψούσε

η φωνή της

δυο αγκάθια ουρανός

καρφωμένα στον φάρυγγα

από τα μάτια

το σκοινί

ερχόταν με τρόμο

δάγκωνε ο αέρας

τη μαύρη γριά

που γελούσε

ο τρελός

κερνούσε κρασί απ’ τις χούφτες του

κι η μουσική έσερνε

ένα πεθαμένο ποντίκι

σ’ εκείνο το δέντρο

που δεν είχε σκιά

κάποιος επέμενε

να ξεχνά

την καρέκλα του