Τόσα δωμάτια εντός μου

κάθε μέρα κι από ένα τακτοποιώ

τελευταία τη σοφίτα αφήνω

κι ας με χλευάζει η θέα στον ακάλυπτο

Ρέστα από προηγούμενες ζωές

τα κέρματα κάτω απ’ το κρεβάτι

την αισθητική μου προκαλούν

όμως συνήθισα

το ελλιπές υπόλοιπο να μη γνωρίζω

αφού των αριθμών η ακρίβεια

δε με συμπάθησε ποτέ

Κι όμως ό,τι μου ζήτησαν έδωσα

ακρωτηριασμένη ως το δέκα μετρούσα

κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή