Παρωνυχίδες είμαστε του μαύρου καβαλάρη
Του ξεπεσμού ο οργασμός πάτο δεν έχει βάλει
Τις νύχτες που ο έρωτας τον άνθρωπο θεΐζει
Πως τον Θεό εγώ θαρρώ πολύ τον ανθρωπίζει

Ο Εωσφόρος τα ’πινε κι έγινε καρναβάλι
Μα το πρωί ορέχτηκε παρθένας πήρε αφάλι
Τον κάτω κόσμο σκιάχτηκα τον ουρανό επίσης
Κάντε πιο πέρα να γευτώ τ’ άγιο νερό της ζήσης

Άκου μάνα τα παιδιά που πεινάνε στα υπόγεια
Και την πόρνη που γλυκά αναστενάζει πάντα πρόθυμα
Άκου πάλι, του τρελού την ανάσα, το συλλογισμό
Αλήθεια λέει, πως κανείς μας δεν θέλει, στον πόνο μερτικό.