Καθόταν η Φραγκογιαννού στο πεζουλάκι της αυλής
και μπάλωνε τα ρούχα της φαμίλιας της
κι απ’ τη κληματαριά της
χοντρές σταγόνες το σκοτάδι σα χαλάζι
έριχνε ο ήλιος του μεσημεριού στην ποδιά της

αλλά εκείνος περιδιάβαζε στις άλλες αμμουδιές
κι έτρεχε κι έτρεχε
λες να προλάβει τον εαυτό του
εκεί που η ψυχή του ανθρώπου αγκυλώνει το άδικο

καθώς όταν σηκώνεται το χέρι του φονιά
και το μαχαίρι γράφει απ’ την αρχή τον κόσμο.