Όλοι μας οι πόθοι μαζεμένοι στο σαλόνι φιλιούνται.
Κι οι κρυφοί μας φόβοι ξαπλωμένοι στο σεντόνι κυλιούνται.

Κι εγώ που ούτε στο νυχάκι δε σε φτάνω
δεν τολμάω ούτε να σε δω.
Όταν μες στα μάτια σε κοιτάζω, τρομάζω.
Τόση ομορφιά δεν την μπορώ.

Κι εγώ που ποτέ δεν έμαθα να αγγίζω,
πάνω στο κορμί σου το γυμνό,
όχι, τέτοιο δώρο δεν το αξίζω, γυρίζω
πίσω στο σκοτάδι να κρυφτώ.