Ἐκτός κειμένου προσπαθεῖ ν’ ἀνασυντάξει στό χαρτί
τό παλιό ἐκεῖνο παραμύθι πού γοήτευε τίς γάτες του:
Ὀνόμαζε περιστατικά σέ μέρες ἴδιες
κρατοῦσε τούς τύπους πάντοτε
κι ὅταν λαθροκοιτοῦσε
ὁρμοῦσαν τ’ ἄγρια σκυλιά ἀπ’ το παράθυρο ὑπενθυμίζοντάς του
πώς ἔχει χρόνο ἀκόμη γιά τα θυρανοίξια
–μιά μόνιμη ἀπειλή.
Ἀναιδεῖς καλοῦνταν ἔκτοτε νά θριαμβεύσουν σέ ἀτραπούς
ὅπου το αἷμα ἄχνιζε – φαρμάκι
κι ἡ κοκκινοσκουφίτσα ἀψήφιστα
ἄφηνε ἀνοιχτή τήν πόρτα ἐπίτηδες,
ὅταν δυσκολευόταν παραμόρφωνε τα σιωπηλά ἐμβατήρια
κι ὕστερα λεύκαινε τα λίθινα πεζούλια,
φυλλορροοῦσε ἡ ἄνοιξη
μέστωνε ἡ ἡδονή στούς δρόμους
ὅμως ἡ θάλασσα κουκίδα
ὅ, τι κρατοῦσε στόν ὁρίζοντα
ψυχές χαμηλωμένες
τσεμπέρια καί σωσίβια ἀνάκατα,
Ἀχερουσία στολισμένη μέ λωτούς,
μαύρη σταφίδα κι ἁρμυρό ψωμί γιά πρώτη ἀνάγκη
–καβάλα το ἄλογό σου Κωνσταντῆ καί φέρε πίσω τη Γιασμίν,
οὔρλιαζε ἀνάμεσα στά ἐρείπια ἡ μάνα
γονυπετής παρακαλοῦσε μήν ἀκουστεῖ
τοῦ λιβανιοῦ το μυστικό μή πικραθεῖ ἡ Ἀράβισσα.
Ἐδῶ σταματοῦσε
ἡ ἐλπίδα εἶχε ἀποτρέψει μέ σοφία τη συνέχεια κι ὁ ἔρωτας
στή μοιραία ἀποστολή,
«Ἀχερουσία ἡ Θάλασσα» σημείωσε κι ἀνοίχτηκε
στό γκρίζο πέλαγο…