Ό,τι μας ενώνει είναι μια βαθιά πληγή
κι ό.τι δε λυτρώνει ξαναδείχνει την πηγή
κι όσο ο πρωτομάστορας βαθαίνει την ψυχή
Για όνειρο πουλάει την αντοχή.

Τέλος δεν υπάρχει όσο αντέχει η κλωστή
γέννα, πόνος, δάκρυ θ’ ανταμώνουν στη γιορτή
Της καρδιάς το στάχυ, της αγάπης το φαϊ
μέσα από τη στάχτη πάντα φαίνεται η αρχή.

Πάρε για το δρόμο στάμνα κι αστεριών βροχή
φίλεψε τον πόνο λίγη ψίχα απ’ την ψυχή
μη χαθεί από τ’ όνειρο το μέσα μας παιδί
μήπως ξεδιψάσει η ζωή/