Ήμουν στο πατρικό μου σπίτι κι έβρεχε,
αντίκρια το λιβάδι και λίγα δέντρα
σκυφτά, φορτωμένα ψιθύρους.

Κοιτούσα πίσω απ’ το τζάμι συνεπαρμένος
απ’ τις μορφές των νεκρών
που αναβόσβηναν στην πρασινάδα.

Απάνω κρέμονταν τα βυζιά τ’ ουρανού
κι αόρατα γοργοδάχτυλα χέρια
άρμεγαν ασταμάτητα τις μνήμες.

Σιγά σιγά η βροχή δυνάμωσε κι ο τόπος
άρχισε ν’ ανεβαίνει ενώ εγώ
έπεφτα με ταχύτητα προς το χώμα.

Ήταν σα να `χε σπάσει ο ανελκυστήρας
κι εγώ ήμουν μες στο θάλαμο.
Η πτώση κράτησε μια ολόκληρη ζωή.