Είναι ένα φίδι μαγικό
άχρονης χώρας
Ευθυτενές δεν κουλουριάζεται ποτές
ούτε ελίσσεται
δεν κάνει πιρουέτες
Το δέρμα του στιλπνό
οι μύες απ’ ατσάλι
Η γλώσσα του διχαλωτή
σκαλίζει σχετικότητας σκαλιά
σωρεύει σκότους αποχρώσεις
Η μια διχάλα φλόγα του χάους του χαμού
κλειδώνει πόρτες και παράθυρα
Η άλλη από βελούδο
βγάζει το δέρμα του φιδιού
κι ορθώνεται ο πρίγκιπας
Τότε ανοίγουν χίλια παράθυρα
κουρτίνες λικνίζονται στον άνεμο
γίνονται ουράνια σώματα
Τότε μέσα απ’ τη γλίτσα στάσιμων νερών
εφορμά σμήνος γυρίνων
και πως κουνάνε την ουρά
Τότε κι εγώ μυροδοχείο γίνομαι
γαζία συγκατάβασης
ψάχνω το αντικλείδι