Τι να πω στο μπουλούκι που τη βρίσκει
με νερό Μαραθώνα και ουίσκι
κι ανασαίνει στο ροζ των τηλεφώνων
τη Λαΐδα στη λύσσα των δαιμόνων.

Τι να πω στις ανύποπτες μανάδες
που Γραικούς μεγαλώσαν και ραγιάδες,
να γυρίζουν σε άδεια πολιτεία
με καμένα τραγούδια κι αλητεία.

Τα παιδιά, οι καινούργιοι κληρονόμοι,
τα παιδιά δεν μιλήσανε ακόμη.
Μας κοιτάνε με δάκρυα στα μάτια,
έναν κόσμο τούς δίνουμε κομμάτια.

Τι να πω για τα όνειρα που είχα
όταν βόλτα στον κόσμο πρωτοβγήκα;
Χαραγμένα τα σέρνω στη ματιά μου,
όνειρά μου, κομμένα γιασεμιά μου.

Τα παιδιά, οι καινούργιοι κληρονόμοι,
τα παιδιά δεν μιλήσανε ακόμη.
Μας κοιτάνε με δάκρυα στα μάτια,
έναν κόσμο τούς δίνουμε κομμάτια.