Τι κάνεις μάγκα; Την παλεύω, το μότο των ημερών.
Παίρνω ρίσκα να γλυτώνω απ’ την σφαγή των αμνών.
Κάνω ανήσυχο ύπνο, ζω στην αγέλη των τρελών.
TV και Social Media τα μοντέρνα Υπνοστεντόν.
Για 500 το μήνα συνάλλαγμα 30 αργύρια.
Φλερτάρουν την ψυχή σου λυσσασμένα μεγαθήρια,
ελεύθερα γυρνάνε, ενώ κλέβουν εκατομμύρια
και μας για κάτι ψίχουλα τραβάν στα δικαστήρια
Στη ζούγκλα λένε ο μεγάλος τρώει το μικρό,
μα αν οι μικροί γίνουν πολλοί θα τον πατήσουν στο λαιμό.
Μιζέρια δεν είναι που ζούμε μέσα στη φτώχεια,
που μοστράρεις τα ακριβά ρούχα και τα ακριβά ρολόγια.
Τα φράγκα πέφτουν σαν αστέρια πριν κάνεις ευχή,
έρχονται σαν χελώνες και φεύγουνε σαν λαγοί
και εσύ ψάχνεις αλλαγή κάπου στην πολιτική,
γάμησε το, άλλαξε εσύ, η λύση είναι κοινωνική.
Εμείς δεν ζούμε σκυφτοί, ούτε γονατιστοί,
είμαστε γερακίνας γιοί, θα φύγουμε όρθιοι απ’ τη γη.
Λένε βρίζουμε πολύ και μας χρεώνουν θυμωμένους.
Μ' ακούτε παλιομπάσταρδοι; ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΑΜΕΝΟΥΣ.
Έχω μέτωπο καθαρό στη γύρα και αυτό μου φτάνει.
Μ' αγαπάνε τα τσακάλια και με βρίζουν οι ρουφιάνοι.
Κι αν κοζάρεις και γελάς που ιδρώνουμε για τα απαραίτητα,
τράβα και γαμήσου, εμείς ζούμε με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Ζούμε με αξιοπρέπεια.
Παλεύουμε με αξιοπρέπεια.
Τι κάνεις μάγκα; Έχω νεύρα μαζεμένα καιρό
και όταν ξεσπάσουνε να ξες δεν θα μας βγει σε καλό.
Έχω μια μούρλια στο κεφάλι, ένα κακό εγωισμό
που όσο κάτω το πατάω τόσο με θέλει νεκρό.
Είμαι στη γύρα καιρό, σκάβω να βρω για ευρώ
γιατί έχω τρύπες να μπαλώνω κάθε μήνα γαμώ.
Με ένα μαχαίρι στο λαιμό και ένα κόμπο στο στομάχι
θα τα βάλω όλα μπουρλότο και πίσω θα αφήσω στάχτη.
Σιχάθηκα τη μιζέρια, τη πικρή φυλακή,
να φοβάσαι την οργή όσων κάνουν υπομονή.
Οι ανασφάλειες φωνάζουν, μα η πίστη είναι σιωπηλή.
Στη μέση κάγκελα. Σε ποια μεριά του κελιού είσαι εσύ;
Αδερφέ όλο δουλεύω και είμαι πάλι στενά,
αδερφέ δεν τη παλεύω, με γυρνάνε τα μυαλά.
Κουράγιο Αδερφέ μου και δύναμη, τι θες να κάνουμε;
Δεν θα μας τρελάνουν οι μπινέδες, Θα τους τρελάνουμε!
Όσο στεκόμαστε στα πόδια μας πονάμε
και ο πόνος μας θυμίζει πως ζούμε, γι’ αυτό γελάμε.
Γελάμε δυνατά και αγαπάμε σκληρά,
τη μουσική μας ακούνε τα ξηγημένα παιδιά.
Είμαστε αγρίμια (ΑΓΡΙΜΙΑ!) των πόλεων αντάρτες.
Γαμιέται ο στρατός και όλοι οι κομπλεξικοί μαλάκες.
Ζούμε μέσα στη παράνοια και αυτό με κάνει κτήνος.
Γαμιέται η κατάθλιψη. γαμιέται και ο καρκίνος.
Τ' ακούμε κάθε μέρα, μας ματώνουν την καρδιά
είναι ανάγκη όσο ποτέ να 'ρθούμε λίγο πιο κοντά.
Τους μοιάζουνε κινέζικα, τα δικά μου ελληνικά,
ο σεβασμός και η ειλικρίνεια είναι γλώσσα βαριά.
Ζούμε με αξιοπρέπεια.
Παλεύουμε με αξιοπρέπεια.