Αυτό είναι το χρυσάφι μου,
ο πόνος, η οργή μου, η μουσική μου.
Με γεμίζει ένα τσιγάρο, μια βόλτα και το σκυλί μου.
Το μικρόφωνο, τα ακουστικά, ο ήχος της φωνής μου,
η κοπέλα μου, οι φίλοι μου, οι κοντινοί άνθρωποί μου.
Ο γέρος μου έλεγε αν πεινάσει ας φάει το παιδί μου.
Σ' ευχαριστώ για το φαΐ και την ανατροφή μου
να 'σαι πάντα καλά, φιλότιμος και μερακλής,
ο πιο δυνατός που γνώρισα, στα μάτια μου Ηρακλής.
Έχω στα αρχίδια μου την γνώμη τους για μένα και την φάρα μου,
με νοιάζει να βλέπω να χαμογελάει η μάνα μου.
Έχω πάθος, με τρώει το άγχος, γαμώ την πουτάνα μου.
Μοιράζομαι μ' αδέρφια σπίτι και φαΐ, τα φράγκα μου.
Capito? Comprende? Με νιώθεις, με πιάνεις μάγκα μου;
Δραπετεύω απ' το κελί γεμίζοντας την γκλάβα μου.
Προσέχω την υγεία μου, φωτιά στα ηχεία μου
ψάχνω την ηρεμία μου, γαμώ την κοινωνία μου.
Μόνος σαν τον τρελό παραμιλάω στο δρόμο,
ψάχνω δικαιοσύνη, φίδια κρύβονται απ’ το φόβο.
Είμαι ευαίσθητος μαλάκας και την καρδιά μου ματώνω,
τα καλύτερα κουπλέ μου τα γράφω όταν νιώθω πόνο.
Άντε πούλα ό,τι αγαπάς μπας και την βγάλεις τσάμπα
Pin πάτα, καβάτζα στην πιστωτική σου κάρτα.
Ο Βρούτος ο Εφιάλτης και ο Ιούδας πέσαν στη φάκα
γιατί τα λεφτά στη κόλαση δεν μετράνε μαλάκα!

Είμαστε εκείνα τα παιδιά που μεγαλώσαν νωρίς,
έχουμε μπέσα, φιλότιμο και όπλο λόγο τιμής
Οπότε αν θέλεις πιο κοντά μας να 'ρθεις.
Ότι έχουμε είμαστε εμείς, μη το ξεχνάς, εμείς.

Συννεφιασμένη Κυριακή, κοντή γιορτή ζούμε σ' αυτή
πού να μας νιώσουν οι δειλοί, εδώ έχει μόνιμα βροχή.
Ένα τσιγάρο την αυγή να πάνε κάτω τα φαρμάκια μας.
Καλόκαρδα τσογλάνια και μάρτυρες μας τα μάτια μας.
Τρέμουν τα χέρια μου όταν γράφω τελευταία
μουτζούρες στους λογαριασμούς, μπουρδέλο το γραφείο μου.
Μελανιές στις γροθιές μου, κοπανούσα το ψυγείο μου.
Στην πίεση, ξανάβαλα στη μέγγενη το κρανίο μου
και έχω θυμό και θα εκραγώ και πάω να σκάσω.
Βενζίνη και αναπτήρα την Βαβυλώνα να κάψω,
δεν νιώθω ξεχωριστός, μα είμαι μόνος μες το πλήθος.
Όσα δεν βαστάει η τσέπη μου, τα κουβαλάει το στήθος μου.
Τη δουλειά δεν τη φοβήθηκα ποτέ, μ' ακούτε ρε;
Οι άνθρωποι είναι αυτοί που με τρομάζουν
πως αλλάζουν, μια σ’ αγαπάν και δυο σε μισούν
πως σαπίζουν, πόσο εύκολα σε πουλάν και σ' αγοράζουν.
Ειλικρίνεια, η σκληρή αγάπη είναι προνόμιο
και δεν το λέω εγώ, το ‘πε ο άνθρωπος στο πεζοδρόμιο.
Τέρμα το καλό παιδί, το θάψατε, με πιάνεις;
Μαχαίρα έδωσες και μαχαίρα θα λάβεις.
Γιατί όταν ασελγήσεις σε μια ανθρώπινη ψυχή
το σύμπαν το θυμάται, κι ας το ξέχασες εσύ.
Είμαι βαλές μπαστούνι, το να συγχωρώ με κάνει άντρα.
Μ' ακούτε ρε σκατάνθρωποι; Φοβού το κάρμα.

Είμαστε εκείνα τα παιδιά που μεγαλώσαν νωρίς,
έχουμε μπέσα, φιλότιμο και όπλο λόγο τιμής.
Οπότε.. αν θέλεις πιο κοντά μας να 'ρθεις
Ότι έχουμε είμαστε εμείς, μη το ξεχνάς, Εμείς.