Είναι χαστούκι...

Θα 'ρθεις μια μέρα να μου πεις πως όλα πήγαν στραβά...
Και πως μετάνιωσες πικρά για όσα είχες κάνει παλιά...
Τώρα σκάσε και κολύμπα, βούτηξες στα σκατά
κι έφτασε η ώρα να πλερώσεις έτσι πάει, σωστά;

Πατέρα δρόμε, τα παιδιά σου γίνανε άντρες μ' αυτά,
τα νταλαβέρια της ζωής για μας κοινά μυστικά...
Και τα κρατάμε σφιχτά σαν την λευτεριά που σκοτώνει,
είναι ο κύκλος μας κλειστός, σα να κρατάμε περόνη...

Όλοι ψάχνουμε μια λύση να βρούμε μέσα στην κρίση,
κάποιος για να επιβιώσει, άλλος για να ‘κονομίσει...
Πριν την δύση, κάποιος την ψυχή του θα πουλήσει,
πριν λυγίσει κάποιος άλλος, με θάρρος αίμα θα φτύσει.

Μα η πείνα έρχεται και φεύγει, πως να στο εξηγήσω…
Η αξιοπρέπεια σου αν φύγει δεν γυρίζει πίσω...
Και καλώς ή κακώς, όλα γίνονται για αυτά,
να τους πείτε δεν γινόμαστε πουτάνες για χαρτιά!

Και όταν σκάμε, οι μπάτσοι μας στραβοκοιτάνε,
που το πάνε; Δε γουστάρουν τα ρούχα που φοράμε,
τι ζητάνε; Δε γουστάρουν τον τρόπο που περπατάμε,
τα μούτρα μας λένε και τα μυαλά που κουβαλάμε.

Γελάμε... Δεν μιλάμε για ντρόγκια και για σαμπάνιες,
μεγιστάνες... Όχι μάγκες, τα έχουμε σιχαθεί...
Έχουμε δει ανθρώπια μας, που 'χουν καταστραφεί,
από μαλάκες, τζόγο, ντρόγκια και καριόλες στη ψυχή...

Δεν είμαι ο μπρούκλης που σε πάει στα καλά μαγαζιά,
με τα ωραία ρουχαλάκια, τα φτιαγμένα μαλλιά...
Εγώ είμαι αλήτης μωρό μου, με αρχές και μεγάλη καρδιά,
είμαι κοπρόσκυλο, η ράτσα μου αγαπάει σκληρά.

Ζούμε μέρες παγωμένες, οι καρδιές μας ματωμένες,
οικογένειες διαλυμένες, απόψε ραγίζουν πένες...
Σουρωμένοι ανταλλάζουμε τις πιο βαριές κουβέντες,
γιατί ο πόνος και τα βάσανα είναι για τους λεβέντες...

Είναι χαστούκι – για τις μέρες που ξεχνάς να 'σαι εδώ...
Είναι χαστούκι – για τις μέρες που κοιτάς το κενό...
Είναι χαστούκι – για τις μέρες που ξεχνάς ότι ζεις...
Είναι χαστούκι αυτό, μ' ακούει κανείς;

Είναι χαστούκι – για τις μέρες που ξεχνάς να 'σαι εδώ…
Είναι χαστούκι – για τις μέρες που κοιτάς το κενό...
Είναι χαστούκι – για τις μέρες που ξεχνάς ότι ζεις...
Είναι χαστούκι αυτό, μ' ακούει κανείς;

Αγγίζουμε καρδιές, μεγαλώνουμε γενιές,
μες στο στρες την παλεύουμε, ισιώνουμε αναποδιές…
Αν ματώσαμε μαζί είσαι αδερφός μου και το 'ξες,
vlla, hermano, bratan, πες το όπως θες.

Αυτή η χώρα είναι γεμάτη από δικά μου παιδιά,
τα βάφτισε η μουσική μου, ο νονός απ' το Βορρά!
Δεν γουστάρουμε ρουφιάνους, σκάρτους, διπρόσωπα φίδια...
Βρωμάτε, έξω από τα σπίτια μας σκουπίδια!

Αΐντα, πάμε, τραγουδάμε και ξεσπάμε,
λίγες φορές συγχωρούμε, μα ποτέ μας δεν ξεχνάμε…
Δίχως λόγο σωπαίνετε, έχουμε λόγο να τα σπάμε,
τα αδέρφια μας πεινάνε , τα μυαλά μας πονάνε...

Βαστάμε, βαράτε ρε, αντέχουμε να πούμε,
δέκα φορές πέφτουμε, δώδεκα θα σηκωθούμε!
Ζούμε ζόρικα το σήμερα, για ένα αβέβαιο αύριο,
Ελλάδα η φυλακή μας, τραγουδάμε στο προαύλιο...

Αυτή είναι η αλήθεια και η αλήθεια πονάει,
η εκμετάλλευση στη χώρα της πουστιάς κυβερνάει...
Μπασταρδοκρατία έχουμε, το σκέφτομαι πριν μπλέξω,
λίγοι έχουνε λόγο με μπέσα και αρχίδια εκεί έξω.

Να 'χεις αξίες, αξίες που κρατάνε,
γιατί όταν τα καταφέρνεις όλοι πέφτουν να σε φάνε...
Εύχομαι σε όποιον παλεύει να βρει την ανταμοιβή του,
κανένας γονιός να μην ξαναθάψει το παιδί του.

Μες στο χάος ψάχνομαι και 'γώ να βρω την άκρη,
ο χρόνος είναι χρυσάφι, διαμάντι κάθε δάκρυ μου...
Κράτα με να σε κρατάω πάντοτε αδερφάκι μου
και όταν χρειαστεί θα σε κουβαλήσω στην πλάτη μου...

Η φτώχεια φέρνει φόβο και ο φόβος απελπισία,
να μην κάνεις τη μιζέρια τρόπο ζωής , είναι αδικία…
Φόβος, άγχος, στρες, μας θέλουν σε κώμα, ξεκόλλα, δεν πεθάναμε ακόμα...

Είναι χαστούκι – για τις μέρες που ξεχνάς να 'σαι εδώ…
Είναι χαστούκι – για τις μέρες που κοιτάς το κενό...
Είναι χαστούκι – για τις μέρες που ξεχνάς ότι ζεις...
Είναι χαστούκι αυτό, μ' ακούει κανείς;

Είναι χαστούκι – για τις μέρες που ξεχνάς να 'σαι εδώ…
Είναι χαστούκι – για τις μέρες που κοιτάς το κενό...
Είναι χαστούκι – για τις μέρες που ξεχνάς ότι ζεις...
Είναι χαστούκι αυτό, μ' ακούει κανείς;