Τι διάβαση ζωής με κόκκινο!
Βήματα προς βορρά από νότο
ίσιωνες στροφές
διασταυρώσεις
Έκλαιγαν μανάδες που πήγαινες
να βρεις εσένα
Προκαλούσες λέγανε το θάνατο
με ανώγεια μάτια, τόση έπαρση
Δοσμένο σε είχαν στο άχραντο άσπρο με υπογένειο
Εσύ έλιωνες κρυφά τάματα να κάνεις σφαίρες
τρεις τη νύχτα που λένε των δαιμόνων
Ώρες που σε τρώγανε έμμηνες ακρίδες
και το ποτάμι έτρεχε ξεπλένοντας το αίμα
Σε πήρε χέρι ολόλευκο μιας παναγίας ξένης
κάτι σα χειμερινό ηλιοστάσιο
Έζησες ξανά να δεις βασιλική με τρούλο
και παίζανε τα χάλκινα του έρωτα το ιξώδες