Το βλέπεις κείνο το βουνό
το κορφανταριασμένο,
που `χει ανταρούλα στην κορφή
και καταχνιά στον πάτο,
πο’ χει τον πύργο γυάλινο,
τα τζάμια κρυσταλλένια ;

Εκεί κοιμάται μια ξανθιά
μιας χήρας θυγατέρα.
Μα πώς να την ξυπνήσουμε,
μα πώς να της το πούμε;

Ξύπνα, καημένη Αναστασιά,
και μην βαριά κοιμάσαι
ξύπνα ν’ ανάψεις τη φωτιά,
να σβήσεις το λυχνάρι
γιατί μας πήρε η χαραυγή,
το δόλιο μεσημέρι.

Πώς να σκωθώ, λεβέντη μου,
πώς να σκωθώ, παιδί μου,
μπλέχθηκαν τα μαλλάκια μου
με τα δικά σου αντάμα.