Πόσο γρήγορα ο καιρός μας προσπερνάει
σαν εχθές ήταν που μ’ άφησες εσύ
μ’ ένα γεια σου που ξεθώριασε και πάει
σε αγκάλιασε η νύχτα κι η σιωπή

Πάντα μόνη σου θα είσαι να το ξέρεις
πώς θα κλαις γι’ αυτά που έχεις αρνηθεί,
θα πονάς, θα με ζητάς, θα υποφέρεις
θα γυρνάς στα μέρη που ήμασταν μαζί,
και θα με ψάχνεις στα λιμάνια
εκεί που δένουν τα καράβια
θα ρωτάς, θα με ψάχνεις στις πλατείες
στις σκοτεινές τις συνοικίες
θα γυρνάς

Ό,τι σκέφτεσαι, ό,τι νιώθεις κι ό,τι αγγίζεις
θα ’ναι μόνο εμπειρίες βιαστικές
και αυτά που τελικά εσύ ελπίζεις
δε θα βρεις ποτέ σε άλλες αγκαλιές,
και θα με ψάχνεις στα λιμάνια
εκεί που δένουν τα καράβια
θα ρωτάς θα με ψάχνεις στις πλατείες
στις σκοτεινές τις συνοικίες
θα γυρνάς