Τα χείλη σου είναι φυλλοβόλα δέντρα∙ μαδάνε
(ας συμφωνήσουμε πως είναι η εποχή τους)∙
προσπερνάς τα ξεβαμμένα σημεία του προσώπου
και μελετάς τα μικρά τετράγωνα από δέρμα∙
τα αφαιρείς προσεκτικά, γνωρίζοντας πως
περιέχουν πληροφορίες που ενοχοποιούν
εσένα, αυτόν, τ’ ανοιχτά φερμουάρ
που σου μαγκώνουν τα χείλη και γεννούν παιδιά
πολλά παιδιά που πέφτουν σαν βελανίδια
I do but you won't΄—
σε σκέφτομαι συχνά
κάνω ότι γράφω ένα γράμμα.