Με τα πόδια κλεισμένα σφιχτά
όλο τ’ απόγεμα
να μη φανούν τα παπούτσια τα τρύπια.
Ντρεπόμουν
και μέσα οι άλλοι να χαλούνε τον κόσμο
σε γλώσσες και γλώσσες.

Ανώφελες γενιές κουβαλώντας
τρόπους και ψέμα
και μυρωδικά να τυλίγονται.

Γκρεμίζονται όλα
στο φως και το σκοτάδι.

Μεγαλώνεις ξαφνικά

κι είναι νύχτα
και το φεγγάρι πατάει
από τοίχο σε τοίχο
ώσπου
έρχεται αργά, θαμπά
μέσα στο τρίστρατο
ο μυθικός συγγενής
τυφλός
με το αίμα ξεραμένο στις κόγχες
που σπάραξε μαθαίνοντας.

Πλησιάζει με τα πουλιά στους ώμους
με το λουλούδι που ξερίζωσε πριν γονατίσει
να το πετάξει μες στο ποτάμι του καιρού.
Κι είναι παραμονή
μιας γέννας μεγάλης, Αναστάσιμης
και η οδύνη αναβάλλεται.

Όλα θρέφουνται με αίμα.