Είναι κάτι ώρες βραδινές και τρομαγμένες
που βυθίζομαι στην άβυσσο του σκοτεινού μυαλού μου
της ζήσης το παλιό παλίμψηστο εξερευνώντας.
Τρέχω καλπάζοντας δίχως τα χαλινάρια
με τα όνειρα και τους καημούς αστραφτερές φτερούγες.

Στη νήσο της αφόρητης δίψας μου ναυαγός
μετράω τις αυλακιές της άμμου
που σχηματίζουν οι ατίθασοι αέρηδες
της μολυβένιας θάλασσας.

Μικρές στο πρόσωπο ρυτίδες του Θεού.
Βαθιές χαράδρες στη ζωή του ανθρώπου.

Το νερό μουρμουρίζει τον αιώνιο σκοπό του
χαϊδεύοντας την ασημένια άρπα του
ξεπλένοντας το όνειδος τόσων αμαρτιών.
Κάνοντας διάφανο το μαύρο αδιαφανές
της γυάλινης ψυχής μας.

Απύθμενα τα βαθυστόχαστα νερά
της μνήμης και της ονειροφαντασίας.
Γεμάτα όστρακα ποικίλα κι αιχμηρά.
Ρευστά.
Σχεδόν πρωτεϊκά.

Η βιολετιά νύχτα παραχωρεί το θρόνο της σε λίγο.
Η μέρα επωμίζεται μόχθους των βραδινών υδάτων
και προχωρά σκυφτή και ίσως δακρυσμένη.
Τα οράματα που διώχνει με τον ερχομό της
το άλκιμο προσωπείο της
αθέλητα ραγίσαν.

(Ακατανόητα τα λόγια αυτά, θα λέτε...
Μα το ακατανόητο βρίσκεται μες στις ψυχές μας, δε νομίζετε;
Από την πρώτη μας κραυγή έως την τελευταία.)