Σηκώθηκε καιρός.
Ξέσυρε αγρούς και εργοστάσια ως την ακτή.
Εξόκειλαν ποστάλια, γκαζάδικα και ρυμουλκά.
Και ξύλινα με τις μπουγάδες στα ξάρτια τους να σβήνουν.
Σκιές, αργόσυρτα τραγούδια στην αύρα εκεί.
Κατανοούνται ως συναξάρια∙ βότσαλα αγίων πια.
Και η γύμνια του κοριτσιού όπως την περιγράφει ο ήλιος.
Κάρβουνο και αιωρείται στο γλαυκό σώμα του χάους.
Μια ελπίδα δίπλα μου σαν δραπετεύει στην κυματαγωγή.
Κι’ εγώ την εγκαλώ για απερισκεψία εξ’ αρχής.
Μας τσάκισε η πίστη τη ζωή.
Όπως παλεύουμε με την ελιά μέχρι να δώσει.
Κι’ έχει γεύση πικρή το αίμα του φωτός.
Να δοκιμάζουμε στ’ ακροδάχτυλο τη χημεία του Θεού.
Τον ίδιο να δοκιμάζουμε.
Ότι η οδύνη είναι η έμπνευση των τοπίων μου.