Περάστε πάνω στό μονόκλινο λάκκο τους φτεροκοπάνε
οι σπιτικές μας λέξεις
σμήνος γεμάτο τραύματα χωρίς προορισμό
ήχοι κι απόηχοι, μουρμουρητά, σφυρίγματα
γέλια, ανάσες καί θυμοί
χαρές καί πλανταγμοί
ξυλοφορτώματα, φιλιά, φώτα και φωτισμοί
τουρκόφυτα πλατύφυλλα κι ομηρικά πολύποδα
τεμάχια ξυλόμορφα και στιχερά κρακελαρίσματα
σε λούστρο επάνω κρεμεζιού
σσν απειλές μιας Κεραμοκρατούσας.
Κύριοι σ’ αυτό το στάσιμο ταξίδι στα αζήτητα
με έρημες λέξεις μου και αδέσποτες,
πράγματ’ αγνοιάρικα
με σχέσεις και σχεδιασμούς σε πέλαγος αυτοθυμίας
χαθήκαν οι δακτυλουργοί
οι γειτονιές χαθήκανε
και τώρα το είδος τους
στην ιδική μου αθανασία πια
με αγγίγματα ικετευτικά
στην κιβωτό του σώματός μου στηρίζεται για να σωθεί.
Για καφέ τώρα ας καθήσουμε με όποιον θέλει, όπως όπως
να το κοιτάξουμε όλο πάλι απ’ την αρχή
να συμμαζέψουμε τ’ άγνωστα ρήματα και τα ρημάδια
και μετά, το τριλαμπές ρητό των παραγράφων
σαν ημερήσια διάταξη να διαβαστεί.
Περάστε
Κύριοι
Για καφέ.