Του Καιρού ειν’ εκμαγεία
―και μόνο δικά του―
εκείνα του Έρωτα
και του Θανάτου.

Κι αν αυτό η Ιστορία
το χρειάζεται, εκείνη
θα κρατήσει τη χρήση
και την ευθύνη.

Ο καθένας το ξέρει
―κι εγώ τι παραπάνω!―
στα κορμάκια ο Χρόνος
σβήνει όνειρα επάνω.

Στο σημείο αυτό
για καλύτερα λέω να
πάρω αυτή τη στροφή
κι άλλη μιαν επί πλέον.

Το λοιπόν
για το Σώμα που λέγαμε
ότι είναι και Ψυχή, αν το θέλεις κι εσύ να υποθέσεις
είναι ―ναι― το κερί
πού φωτίζει, μωρό μου, τις Σχέσεις.