Ο Χρόνος έχει μιαν αποστολή:
Να μας τυλίξει, σα φωλιά, και να μας γοητεύσει.
Αλλοτε με τη στατικότητα της τοιχοσαύρας
Κι άλλοτε με της ηλιαχτίδας τη ροή.

Κάποτε, τον ουρανό, σαν τους διάττοντες, χωρίζει
Και στην ουρά του ευκρινώς ανάβουν
Οι ακριβοί μας οι κεκοιμημένοι.

Στα όνειρα είναι αείπλαστος,
Έτσι που να χωρεί όλο το μέλλον:
Να παίζει με σφραγίδες, όπως "μετώκησεν"
Ή"ακριβώς".Ενίοτε, "μη με λησμόνει".

Οι παλιοί φίλοι χτύπησαν
Τα χάλκινα ρόπτρα των σπιτιών.
Και κρύφθηκαν στις δίπλες του

"Προσωρινά", μας είπαν, αλλ'εξαφανίσθηκαν.
Τους έλειπε ο μίτος και η Αριάδνη.

Τα μάτια του Καιρού
Ολόιδια ασπρίζουν γιασεμιά.

Κι ένα αγγελάκι, πλάι στο πηγάδι,
Με χείλη τόσον απαλά τα εγγίζει
Που ανείπωτα ανάβουνε τραγούδια.