Το πρόσωπό σου επιτέλους λάμπει
που οι χτεσινοί μας πόθοι είναι όνειρα αυριανά σου
τα μάτια μου θα μένουνε κλεισμένα.

Πόσοι έρωτες έκαναν να κραυγάζει το κρεβάτι...
Τα ίσια μαλλιά της ασημένιης κεφαλής μου
μπλέκονται στα νύχια σου
απ’ την παραφορά καμπυλωμένα
που τυφλός κρατιέσαι ορθός.

Πυρετός, σφουγγάρι ψόφιο απ’ την παραλυσία πρησμένο
πιλαλάει το στόμα μου στο μάκρος της γραμμής
του ορίζοντά σου
σε θάλασσα φρενίτιδας άφοβος ταξιδιώτης...
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.