Οι νύχτες που περάσαμε ήταν ακίνητες και σιωπηλές
προσηλωμένες σε κάτι φράσεις μακρόστενες
σαν τα πεζούλια που καθόμασταν παιδιά
όταν οι άλλοι δε μας παίζαν
.
Κάτι φράσεις επίμονες, πιο βουερές κι από τις τύψεις
όπως: « Το κακό είναι, ότι κατά διαστήματα
αποσπάται η προσοχή σου και δεν πενθείς»
ή «Ήρθε το βράδυ και πρέπει να παραδώσουμε».

Και πάντοτε ίδια η ελπίδα:
αν αφήναμε τις πόρτες μισάνοιχτες
αν παραιτούμασταν απ’ τις κουβέντες
ίσως και να ακούγαμε απ’ το επάνω πάτωμα
τον γέρο να προσκαλεί τους πεθαμένους φίλους του
ανοιγοκλείνοντας εξαίσια ένα παλιό ακορντεόν.