Θα στεφανωθούμε
στα γυρίσματα μιας μουγκής Άνοιξης
με βότσαλα κουφέτα κι άστρα ασημιά
τον μαύρο να σέρνουν γύρω μου χορό
χωρίς πατούσες, δίχως βήματα
και με ανθούς ξεκλείδωτα ψηφιά
που ουρανικά σημαίνουν.

Το φλογερό μου ταίρι καταποντισμένο
τη στερημένη μου ζωή θα εγκωμιάζει
οι καλεσμένοι στις σκαλωσιές
ντυμένοι για ταξίδι
θα ανασαίνουν ρεμβαστικά το «χαίρε»
και η αναγγελία
μια αστραπή αιφνιδιαστική:
ο ποιητής δε θα `ρθει.

Απ’ τη μονάκριβη ζωή μου
αστερισμοί παραιτηθείτε…