Στους διαδρόμους τ’ ουρανού
Την έχασα
Στις αχανείς εκτάσεις της σιωπής
Δεν την άκουγα πια

Κι από τότε
Κάθε φορά που το καμπαναριό
Γεμίζει από πουλιά
Κι ακούγονται οι Χαιρετισμοί
Ως το λειμώνα των ψυχών
Ξυπόλυτη τη βλέπω να περνά
Μέσα απ’ των κάτασπρων σταυρών το δάσος
Σιάζοντας το χτενάκι στα μαλλιά της
Τινάζοντας τα χώματα από το φουστάνι της
Κι ύστερα
Όμοια με πυροτέχνημα
ή εκπνοή φωτός
Πάνω από τις στέγες ν’ απογειώνεται
Σφίγγοντας μέσα στη χούφτα της
Το παιδικό μου χέρι
Που φεύγοντας το είχα ξεχάσει
Στα άσπρα της μαλλιά